n'esi var?

Oldu tabii, onca yol aşıp da acabalara düşmüşlüklerim. Onca hayat dayatmalarının gerginliklerinden sonra en sevdiklerimi un ufak edip ateşlere atmışlıklarım. Oldu işte. Bilirim bilmesine; kendimi bu yalnızlık uçurumunlarına ayaklarıma taş bağlayıp atışımın alışkanlık olduğunu. Bu abuk özlemlerde put gibi kalışım hasarı oldu hatalı düşünce biçimlerimin işte. Eh, haliyle arkama bakmaktan korkar oldum, ne yazık ki, korkum da egemen oldu en zarif anlarıma.
Asla'ların kargaşasında dönüşler çaldı yıkımın kapısını gidip gelip. Bazı hataların telafisi yoktur, kandırmayalım şimdi bizleri. Bilerek doğmak lazım neticede.

Fakat bilincindeyiz. Bazı yerlerde hala insanlar kapısını maviye boyuyor ki kötülükler giremesin diye. Hatta bazıları ufacık bir ateşte bir kaç saat dans edebilmenin keyfini sürüyor. Değerini biliyor o güzel anların. He şimdi biriniz çıkıp da samimiyetin nesi var derseniz, n'si yok derim. Halbuki hani always samimiyet?

Ah, şu içsel yolculuklarımın buz gibi soğuk duraklarında özümle karşılaşmasam. Tüketiyor bu öz içimde ne kadar  optimist parça varsa, kaldıysa. Gelemiyorum işte sahtekarlığa, aptallığa ve korkaklığa.
Off, gün gelecek anlatmanın bir anlamı olmayacak. Susacak her şey. Aklımda onca takıntı, yanımda vanilya kokusu ile herhangi bir yerde sabahlayacağım. Sohbetlerin tüketen yıpratıcılığına katlanmayacağım, notalardan bile temizleyeceğim benliğimi. Gün gelecek bir bilinmezde tüketeceğim kendimi. Tırnaklarıma oje sürmeyeceğim. Yüz hatlarıma karışmış onca materyalin kırışıklıklarına şahit olmayacağım.

Söyleyin benim siyah tavşanlarım, ölümden de dar bir yol var mı? Var mı ışığa giden bir yol? Elim kolum bağlı beklemekteyim özgürlüğü. Bir manyaklık yapar da ilerlerse ayaklarım. Orası ayrı. Belki kurtulurum. Belki.

Şimdi bana yokoluşun bu seyrinde varlığın kapladığı bu dipsiz boşluğu anlamlandırabilmek gerek demeyin siyah tavşanlarım,  sonuçta bizler onca boşluğa bir anlam ekleyemeyenlerdeniz.
O değil de, çiçeklerim ben olmadan daha mutlular sanki. Hissediyorum.