Küçük zümrüt kuş

Bugün Just Kids'in son 100 sayfasını yeniden okudum. Bu kitabın bende anlamı büyük ve derin. İlk okuduğumda sonuna gelemeden bırakmıştım. Beni derinden yaralayacağını biliyordum çünkü. Gücüm yoktu, hayal gücüm de yoktu, dayanma gücüm de yoktu, düşünme gü...

Kitabı bırakıp, başka kitaplara daldım, bu kitabı da soran herkese önerdim, hatta kendi ellerimle verdim ve bir çok kişiye okuttum. Bilemem Robert ve Patti'yi anlayabildiler mi, ben bile bilmiyorum ki anlayabildiğimi.

Zaman uyuşturduktan sonra bazı yanlarımı, yeniden almıştım kitabı elime. Bir solukta okumuştum adeta. Robert'ın öleceğini biliyordum, bu yüzden okuma gücü bulamamıştım kendime önceden. Fakat uyuşan yanlarımla, bir çırpıda bitirmiştim.

Uzun bir zaman geçti. Zamanın uyuşturduklarıyla alıp götürükleri de vardı. Aptaldık çokça. Aptal gibi davrandık. 

Bugün son 100 sayfasını yeniden okuduğumda, kabuk bağladığını zannettiğim kalbimin izsiz bir halde olduğunu gördüm.  İyileşmek mucizevi bir şey.

Yine de, şahit olduğum halde, tanıdık olduğu halde, Patti'nin ağzından dökülen Robert ve hayatlarıyla ilgili son sözleri okurken gözlerimden akan yaşlara engel olamadım. Yine.

"Hansel ile Gratel gibiydi onlar. Hayal edemediğimiz cazibelerle ve cadılarla uğraştılar."

Yazımı sonlandırırken son imgemizin ilki olması dileğini sepete koyup kapılarınızın önüne bırakıyorum..

"Işıklar içerisinde uyuyan bir genç, gülümseyerek gözlerini açar ve asla yabancısı olmamış o kişiyi tanır."

Kitaptan alıntılar yapmak isterdim ama şu an Robert'ın dizine başını koymuş Patti'yi, Patti'nin saçlarını okşayan Robert'ı izlemek daha ihtişamlı geliyor.

Ve bu arada mırıldanıyoruz biz; Jhonny Deep, Eddie Vedder ve diğer okuyucular ile beraber:

I'm dancing barefoot
heading for a spin
some strange music draws me in

makes me come on like some heroin/e

..

http://www.youtube.com/watch?v=HLNyigUDxT8&feature=related

Kapak resmi o soluk fotoğraf olan kitabı, öylesine soktuğum kitaplığımdan çıkardığımda, yerini değiştireceğimi düşünmemiştim bugün. Rilke, Turgut Uyar, Nazım Hikmet'in bulunduğu şiir kitaplarının sonunda Marquez'in yanında yer edinmişti önceden. Onları okumayı, durup durup kurcalamayı daha çok sevdiğim için elim Patti'ye gitmeyecekti. Fakat şimdi rafın ilk sırasında, Kundera'nın Gülünesi Aşklarının hemen önünde yer ediniyor. -Ne ironi ama di mi!-

Şimdi, her dinlenmek isteyişimde elim ilk ona gidecek.

Okumayanlar varsa, aramıza katılmalı diyorum. 

Mavi parlayan yıldızlar adına..

Son olarak; Teşekkür ederim; Ona.