Tam da yazıyord-

Unutuyorsun en çok. Bu, hatırlamak kadar da acı veriyor üstelik. Yaşanmışlıklar toz bulutu olup da sarıveriyor odanı. Nefes aldıkça anı çekiyorsun ciğerlerine. Astım krizlerin tutuyor sindirdiklerine dair. Kurtuluş yok. İnhalasyon cihazı kullanır gibi, doğrudan kalbine ve beynine gitsin diye, zaman çekiyorsun içine. Sonu yok pencerene küstahça sızmış bu öteki dünyanın. Ucu bucağı yok. Sen yine de çıplak ayak gelsin diye bekliyorsun onu. Eh, cennetten gelecek ya. Çıplak ayak. Üstelik rengiyle.
Bekliyorsun işte. Unutuyorsun, hatırlıyorsun, sonunda ise hep acı çekiyorsun. Atomu parçalar gibi acını parçalıyorsun sonraları. Utanmadan bir de dağıtıyorsun ki; aynı cins acılar birleşip onu oluşturmasın
..

Bunu az evvel Tom Waits dinlerken karaladım. Yoksa kendi ortalamamın oldukça altında bir acıyla geçirdiğim gündü. Eh Umut olunca böyle geçiyor günler. Serpiştirdiğim onca Emi'yi köşeye itip huzurlu bir Emi yaratıyor o, bunu kendimden başkasının yapamayacağını düşünürken hem de.

İtiraf ediyorum ki, Umut hayatımda oldu olalı, pencereyi huzurlu açıyorum. Esen efil efil rüzgar vardı ya hani, ellerimiz kenetlenmişken hissediyoruz onu en çok. Gondola biniyor çığlık atıyoruz bazen. Bazen de kiralık bir bisiklete binip dünyayı turluyoruz, döndüğümüz yer Seferihisardaki otel odamız oluyor. Bazen de bir kitap kapağı hakkında saatlerce düşünüyor, yorum yapıyoruz. Birbirimizin göremediği pencereler açıyoruz gerçeklikler diyarımızda.

Hepimizin zaman zaman kahramanlara ihtiyacı olur. Evet. Biri superman kıyafetlerini giyip dünyayı kurtarır gözümüzün önünde. Bazen bana ne deriz, bazen de kurtarılan o dünyanın kendimiz olduğunu farkeder elimizi uzatırız.
Yine de inatla dönmeye devam eder dünya başka eksenlerde. Birileri de çıkıp atomu parçalar işte.
Bense o esnada kahvelerimizi doldurup, Umut'un oturduğu koltuğun karşısında bağdaş kurarak defalarca dünyayı kurtarırım.