ben kimim miyim mi ?

Bugün içimden geçenleri yazmak istedim, önce bir şarkı seçmeliydim, açtım my favourite dosyasını uzun zamandır dinlememiştim, aynı his belirdi yine bende, olur da okunursa yazım, önce bunu bir açın sonra dinleyin beni. Okuyun demedim evet.. Dinleyin beni..

İnsanların bile bile, isteye isteye yalan söylediklerini farkedişim uzun zaman önceydi. Bunu isteyebiliyorlardı, ucuz şeyler için bu hissi doğurabiliyorlardı. Onlar normaldi, ben değildim! Babamı ilk sevmeye başladığım zamanı hatırlıyorum. Fotoğraflarına bakmak istemezken, durup dururken ortada hiçbir şey yokken, hiç konuşmamışken veyahut tanışmamışken birden o sevdiğim köşede sevdiğim çerçevelikle can buluşu yeniden. Hatırlıyorum, anneme ilk nefret kırıntılarımı. O kendine dönük haykırışlarından, beni inciten, beni kuşatan yakarışlarından dolayı hissettiklerimi..
Hatırlıyorum, sevilmediğimi farkettiğimdeki çaresizliğimi, ısrarla kapımı çalan o kalabalık dünyadaki yalnızlığımı benimseme çabalarımı, unutmayı kendime öğretme çabalarımı, uykusuz gecelerimi, uykusuz o ilk gecemi..
Hatırlıyorum, içeriye alışımı insanları, hiç bitmeyecek sandıklarımı, dost diyip nişanına uğramadıklarımı, en mutlu ya da en kötü zamanlarda yanında olmadıklarımı, yanımda olmayan o tozlanmış raftakileri..

Hatırlıyorum ben nadir zamanlarda onca geçmişi, onca -miş'i. Üzülüyorum bazen, elimden tutanların elini tuttuklarını gördükçe, düğümleniyorum. sadık mı kalıyorumanılara? bazen, o çok ince zamanda yaşıyorum bunları..

Ben aslında hiç sevmiyorum hatırlamayı.